من که از درون دیوارهای مشبک ، شب را دیده ام و من که روح را چون بلور بر سنگترین سنگهای ستم کوبیده ام من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام و من - باز آفریننده اندوه هرگز ستایشگر فروتن یک تقدیر نخواهم بود و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد زیرا نه من ماندنی هستم نه تو آنچه ماندنی است ورای من و توست